zondag 30 november 2014

Brief uit Vidin (1980)

REISBRIEF UIT SOFIA
Synagoge in Vidin, februari 1980.
Synagogue in Vidin, Bulgaria, February 1980
Photograph by Jan Paul Hinrichs


© Jan Paul Hinrichs 

Zonder veel stuiptrekkingen landt het Russische kistje, waarvan de eerste aanblik in Sofia wel tot enig nadenken stemde op het ‘aerogara’ van Vidin, een in het uiterste noordwesten van Bulgarije gelegen Donau-stad. Onder het handjevol provincialen dat uitstapt, bevinden zich een Vlaamse student en ik. Bij het teruggeven van de bagage blijkt mijn tas zoek te zijn. Maar een speurtocht tussen de postzakken aan boord brengt hem nog boven water.
            Met een bus naar de stad. Modder en mist maken de buitenwijken nog armoediger. We worden afgezet op het uitgestorven hoofdplein. Een hotel is gauw gevonden. Bij de lunch vraagt de ober of wij voor het chemisch instituut zijn gekomen. Nee, gewoon als nieuwsgierigen. Ongeloof alom.
            Weldra volgt de eerste verkenning. De reisgids belooft een fraaie moskee. Op weg daarheen worden we meteen door iemand gevolgd, maar de man spreekt ons niet aan. Pas een half uur later, als de moskee achter ons ligt, raken we hem kwijt. Het meest bekend is Vidin om de Baba Vida, Bulgarije’s enige burcht. Hiermee hebben we volgens de gids alles al gehad, maar wij ontdekken een kolossale synagoge die ons meer interesseert. Alle ruiten zijn gesneuveld en de deur naar de bovengalerij staat open. Beneden zijn toneelrekwisieten opgeslagen. We sluipen zo lang met camera’s rond het gebouw rond dat omwonenden naar ons beginnen te gluren. Maar ook ‘gewoon op straat’ baren we opzien.
            We dineren in het andere hotel. Waarom dat gebouwd is, is onduidelijk. De bezoekers zitten de hele avond op een of twee drankjes. Voor die drankjes kan dan wel de hele avond worden gedanst, een gebeuren dat overal in Bulgarije ook het karakter van trimmen heeft.
            De volgende morgen betalen we voor nog een nacht. ‘Wilt u gescheiden kwitanties voor declaratie bij uw instituut?’ vraagt de receptioniste. We nemen de weg die ons in Noordelijke richting de stad uitvoert, langs de muren van wat eens een machtige Turkse citadel was. Weldra komen we in een gebied van verlaten huizen, kudden schapen tussen uit autobanden bestaande afrasteringen, vuilnisbelten, groezelige fabriekjes, een onbewaakt soort steenbakkerij waar een bord ‘Militair object. Streng verboden toegang’ voor staat.
Joodse begraafplaats, Vidin, februari 1980.
Jewish cemitary, Vidin, Bulgaria, February 1980.
Photograph by Jan Paul Hinrichs

© Jan Paul Hinrichs
            Een eind van de weg af is een kerkhof waar bij inspectie alleen katholieken blijken te liggen. In de verte zijn nog meer grafstenen. We nemen een met vuil bezaaide moddervlakte en waden ons door struikgewas om te komen bij wat het Joodse kerkhof van Vidin blijkt te zijn. De laatste begrafenis blijkt in 1976 plaats gevonden te hebben. Opvallend is dat een rij van tien andere recente grafstenen grondig is vernield is.
            Alles is er: zwaar bewolkte hemel, kraaien, konijnen, schapendrollen, kadavers, mos, een uitgebrand opzichterhuisje, de toeter van de veerboot naar Calafat in de ijzige februaristilte. Men stelle zich er een begrafenis voor, met de kist die eerst door de struiken heen moet en het klaaggezang van een rabbijn die uit Sofia heeft moeten overkomen, over de vlakte. Een slavist herinnert zich op zo’n plaats flarden uit Joseph Brodsky’s, door hemzelf later verworpen gedicht over het Joodse kerkhof in Leningrad: ‘Achter het scheve hek liggen naast elkaar juristen, handelaren, muzikanten, revolutionairen. Voor zichzelf zongen ze. Voor zichzelf spaarden ze. Voor anderen stierven ze. Maar eerst betaalden ze belastingen, respecteerden de politie, en in deze wereld, hopeloos materiaal, verklaarden ze de Talmoed en bleven idealisten. Misschien zagen ze meer. Misschien geloofden ze blind. Maar zij leerden hun kinderen verdraagzaam te zijn en werden koppig….’
Synagoge in Vidin, april 1991.
Synagogue in Vidin, Bulgaria, April 1991.
Photograph by Jan Paul Hinrichs

© Jan Paul Hinrichs
De volgende dag vertrekken we. Door mist in Sofia moeten we met de trein. Acht uur doet deze over de tweehonderd kilometer. We zijn het erover eens: een reis naar Vidin was veldwerk op het gebied der verlatenheid. Nergens ter wereld zag ik ook zoveel openbare wc’s, terwijl de straten eigenaardig stil waren,- totdat ergens een bioscoop, waar een belegen film gedraaid werd, uitging.

Jan Paul Hinrichs
           

| ‘Brief uit Vidin’, verscheen als ‘Reisbrief uit Sofia’, in Mare 3, no. 26, 13.03.1980, p. 12. De tekst verscheen daarna ook binnen het artikel ‘Uit een verdwenen wereld’ in Tirade 29 (1985), no. 296, pp. 91-97. Met wijzigingen herdrukt als 'Brief uit Vidin' in: Jan Paul Hinrichs, Brief uit Vidin (Nijmegen: Flanor, 2015), pp. 63-65. 

Trefwoorden: Vidin Jewish synagogue cemitary Видин синагога еврейско гробище

vrijdag 14 november 2014

Don-Aminado: Ooggetuigen zijn de gevaarlijkste vertellers (vertaling verschenen)

DON-AMINADO: OOGGETUIGEN ZIJN DE GEVAARLIJKSTE GETUIGEN (VERSCHENEN)

Studio 3005 publiceerde zojuist in mijn vertaling Ooggetuigen zijn de gevaarlijkste vertellers, 99 aforismen van Don-Aminado (1888-1957). Don-Aminado, pseudoniem van Aminodav Pejsachovitsj (Aminad Petrovitsj) Sjpoljanski is een Joods-Russisch satirisch dichter en schrijver van aforismen, feuilletons, epigrammen en memoires. Na de Russische
revolutie week hij via Odessa uit naar Parijs. Hij was ook advocaat en vrijmetselaar. Zijn ironische en spitsvondige bijdragen aan kranten en tijdschriften genoten onder Russische emigranten een grote bekendheid. Na zijn dood was het lange tijd stil rond Don-Aminado maar de afgelopen jaren verschenen in Rusland enkele heruitgaven van zijn werk. Deze uitgave verscheen in een oplage van 66 exemplaren en is te bestellen bij Studio 3005

[NB Zie hier voor de nieuwe, veel uitgebreidere in 2018 bij uitgeverij De Wilde Tomaat in Leiden verschenen Don-Aminado-vertaling Aforismen